ERGOTERAPIA.

    Ergoterapia ma olbrzymie znaczenie w terapii zajęciowej. Dotyczy ona ludzi którzy mają trudności w wykonywaniu codziennych czynności, którzy nie radzą sobie ze swoimi ograniczeniami i muszą liczyć na pomoc osób drugich.
Ergoterapia, zwana jako terapia poprzez pracę, pomaga w osiąganiu w jak największej samodzielności życiowej. Zajęcia prowadzi się wykonując różne czynności związane z życiem codziennym, np. ćwiczenia prawidłowego trzymania kubka czy szklanki, posługiwania się sztućcami. W miarę postępów rehabilitacji ujawniła się potrzeba szerszego niż dotąd wprowadzenia do lecznictwa terapii zajęciowej, mającej szczególne znaczenie w ozdrowieńczej fazie choroby i w stanach pochorobowych. Koncepcja terapeutycznego działania pracy powstała w lecznictwie psychiatrycznym, tam też zostały opracowane i wprowadzone w życie pierwsze zasady ergoterapii (…). Obecnie uważa się terapię zajęciową za niezbędną lub bardzo wskazaną w zakładach leczniczych i rehabilitacyjnych (…).
    Ergoterapia tak samo jak fizjoterapia należy do zawodów medycznych jednak w odróżnieniu od fizjoterapeutów, którzy pomagają przywrócić sprawność ruchową poprzez rehabilitację, ergoterapeuta pomaga pokonać wszelkiego rodzaju trudności codziennych czynności takich jak ubieranie się, przygotowywanie i spożywanie posiłków, dbanie  o higienę osobistą które zdrowym osobom nie sprawiają żadnych trudności. Terapia ta ma na celu rekonwalescencje chorych i niepełnosprawnych która dzięki różnorodnym metodom i materiałami terapeutycznymi pozwala chorym nauczyć się jak największej niezależności, aktywności a co za tym idzie samodzielności. Celem ergoterapii jest takie leczenie niepełnosprawnych aby spełnić ich potrzeby zawodowe, socjalne dzięki czemu mogli brać aktywny udział w życiu. Polega na motywowaniu, zachęcaniu osoby potrzebującej pomocy do brania czynnego udziału w życiu osobistym oraz pokazaniu że jednak sam potrafi poradzić sobie z wszelkimi trudnościami i być przez to niezależnym i szczęśliwym. Takie podejście do niepełnosprawnego daje ogromne poczucie wartości i pozwala bardziej optymistycznie spojrzeć na świat. Pozwala to „nie zamykanie się w sobie”, przestaje się obawiać wyjścia z domu, powoli zaczyna interesować i cieszyć się życiem wokół go otaczającym. Terapeuta musi mieć bardzo duże wyczucie danej sytuacji, ma za zadanie nie tylko prowadzić terapię ale także radzić i wspierać utrzymując więź z niepełnosprawnym. 
    Ergoterapia to także poprawa fizyczna osoby niepełnosprawnej. Terapia ta ma bogatą gamę ćwiczeń które bardziej powinny usprawnić osobę potrzebującą pomoc. Ćwiczenia mogą być prowadzone z zastosowaniem gier i zabaw tak aby nie tylko poprawiały stan niepełnosprawnego ale także sprawiały mu dużo radości motywując do dalszych ćwiczeń. 
    Ergoterapia oprócz ćwiczeń ruchowych usprawniających czynności dnia codziennego ma także do zaoferowania warsztaty w których można wykonywać inne czynności rozwijając zdolności manualne, koordynacje ruchową i kreatywność. Takimi warsztatami mogą być zajęcia plastyczne i prace techniczne. Trzeba również uczyć podopiecznego że ze względu na postęp w terapii trzeba nauczyć go żyć z chorobą i umieć pogodzić się ze swoją odmienną sytuacją życiową.
(T. Kott, "Zajęcia pozalekcyjne i terapia zajęciowa z osobami o obniżonej sprawności umysłowej", J. Nawrot, „Ergoterapia w wychowaniu dziecka upośledzonego fizycznie”).