MUZYKOTERAPIA.

    W muzykoterapii podstawowym środkiem oddziaływania terape-utycznego jest muzyka. Muzyka oddziałuje na podopiecznego pozaintelektualnie, każdy ze względu na stan zdrowia, wiek jest podatny na działanie muzyki. Muzyka ułatwia pokonywanie trudności, ułatwia współpracę, ogranicza konflikty, pobudza emocjonalnie a także ułatwia nawiązywanie kontaktów. Nawet podopieczni z bardzo głębokim otępieniem potrafią rozróżnić muzykę którą uwielbiają. Trzeba tu zwrócić uwagę że w/w podopieczni często bywają pobudzeni i dlatego muzyka odpowiednio dobrana jest wspaniałym sposobem na wyciszenie i relaks. Muzyka może także prowokować do aktywności, szczególnie mieszkańców wykazujących apatię, którzy niechętnie nawiązują kontakty, są zamknięci w sobie. Muzyka pozwala zapomnieć o własnym cierpieniu, chorobie i samotności. Połączona ze śpiewem, tańcem, wspólną zabawą jest doskonałym sposobem do nawiązywania kontaktów z innymi podopiecznymi. Muzykoterapia może być prowadzona indywidualnie lub grupowo. 
    Walorem terapii indywidualnej jest możliwość pełnego dostosowania działań terapeuty (…). Działanie terapeuty może prowadzić do zmiany zachowań obciążających system nerwowy (…). Lęk, płacz, autoagresję udaje się wyciszyć kołyszącym ruchem, spokojna mową oraz lubianą muzyką. Istotne jest wykorzystanie muzyki jako bodźca, który pozwala wyrabiać umiejętności aktywnego słuchania, rozwija wyobraźnie i powoduje wzrost koncentracji uwagi. Natomiast terapia grupowa niejednokrotnie poprzez wspólne słuchanie utworów muzycznych dokonuje integracji grupy. Umożliwia również realizację naturalnego dążenia do bycia członkiem społeczności grupowej, przeżywanie złożonych efektów muzycznych, ruchowych i wynikających z mowy, uzyskiwanych poprzez działania grupowe. Wykorzystanie muzykoterapii w szeroko rozumianej praktyce pedagogicznej nie jest tym samym co wychowanie muzyczne, obowiązujące jako przedmiot nauczania. Celem muzykoterapii jest wprowadzenie pacjenta w określony nastrój, wyzwalanie pożądanych uczuć, łagodzenie i rozładowanie nadmiaru stresów, pobudzenie rozwoju umysłowego, szczególnie u osób o obniżonej sprawności umysłowej, autystycznych, nerwowych i nadpobudliwych psychoruchowo. Uczestnictwo w muzykoterapii może być bierne lub czynne. Bierny udział podopiecznych polega na słuchaniu, aktywny na wykonywaniu muzyki, śpiewaniu i tańczeniu. Podopieczni, którzy uczyły się grać na jakimś instrumencie, mogą wykorzystać już nabyte umiejętności. Takie pochwalenie się umiejętnościami daje im poczucie sukcesu. Do tworzenia dźwięków podopieczni mogą wykorzystywać przedmioty codziennego użytku np.: puszki, słoiki lub pudełka wypełnione ryżem. W początkowej fazie pracy z grupą są proponowane formy proste, takie jak słuchanie muzyki czyli uczestnictwo bierne, później można, zależy od aktywności grupy, przejść z formy biernej do formy aktywnej, takich jak zabawy ruchowe, wyklaskiwanie rytmów, zabawy ruchowe z podkładem muzycznym. Po pewnym czasie można wprowadzić proste instrumenty muzyczne dzięki którym będzie można używać do grania łatwych, wpadających w ucho piosenek, z jednoczesnym wyklaskiwaniem tej melodii, naśladowaniem różnych szumów, odgłosów ptaków itp.
Doskonałym źródłem ekspresji muzycznej są niekonwencjonalne dźwięki, powstające np. poprzez klaskanie, pocieranie dłoni, uderzanie o uda, tupanie, pstrykanie palcami.. 
    Udział w zajęciach muzykoterapii powinien być dobrowolny a osoba prowadząca zajęcia nie powinna narzucać repertuaru. Podopieczni powinni sami przy pomocy terapeuty dobierać piosenki które chcą śpiewać oraz muzykę którą chcą słuchać. Bardzo ważne jest, aby obcowanie z muzyką sprawiało przyjemność osobom, które jej słuchają.
(M. Skorek, „Terapia pedagogiczna”, T. Kott, „Zajęcia pozalekcyjne i terapia zajęciowa z osobami o obniżonej sprawności umysłowej”).